GABLOTA 2
W pierwszej gablocie pokazywane były takie materiały
piśmiennicze jak kamień, glina i drzewo. Jednak zasadniczo i najczęściej stosowanym materiałem
piśmienniczym w starożytności był papirus. Produkowano go z tzw. trzciny
papirusowej rosnącej w delcie Nilu. Łodygi przycinano na wąskie paski.
Następnie układano paski jeden koło drugiego, drugą warstwę w poprzek i
przyciskano. Ta świeża roślina wypuszczała taką kleistą substancję, która
kleiła te wszystkie paski. Następnie suszono, wygładzano i powlekano jakąś
mineralną substancją, która ułatwiała nanoszenie tekstu, aby ten tekst się nie
rozlewał i cięto na paski od 20 cm długości do 40 cm długości. To zależne było
od wielkości tego papierusu. Następnie paski te klejono do długości 20 m. To
zależało od
długości tekstu, który nanoszono na ten papirus.
Papirus
Materiał pisarski
otrzymywany był z trzciny papirusowej rosnącej na bagnistych terenach strefy
podzwrotnikowej. Długość jej łodyg
dochodzi do 3 metrów. Około VII w.p.n.e. papirus dotarł do Grecji, zaś około
III w.p.n.e. pojawił się w Rzymie. W późnej starożytności papirus był stopniowo
wypierany przez pergamin.
Księga Estery
Wydana w Izraelu
około 1940 r. Zwój ma prawie 2 m długości. Bogato kolorowany tekst hebrajski jest kosztownym unikatem. Służył do prywatnego czytania w domu.
Jednak
wydruki na papierze i tekst drukowany można było używać do prywatnych czytań, natomiast w synagodze posługiwano się tylko tekstami pisanymi ręcznie.
Te dwa
egzemplarze zwojów hebrajskich, inaczej mówiąc – pięcioksiągu, czyli Tenach,
albo Tora, pokazuje z jakim szacunkiem Żydzi podchodzili do Pisma Świętego.
Po
pierwsze tekst musiał być zakryty, albo zamknięty, a po drugie nie można było
tekstu dotknąć.
Aby
umożliwić czytanie i orientację w którym miejscu się akurat czyta posługiwano
się takim wskaźnikiem, który nazywa się „Jad” w postaci ręki z wyciągniętym
palcem i tym palcem dotykało się miejsca w którym lektor miał czytać.
Tora w futerale
Tora, pięć pierwszych
ksiąg biblii jest najważniejszym tekstem judazmu. Według tradycji Tora musi być
przykryta lub zamknięta.
Tora
Pięć pierwszych ksiąg
biblii. Stąd także pięcioksiąg – Pentateuch, najważniejszy tekst objawiony
judaizmu. W szerszym znaczeniu – cała
biblia hebrajska. (Tora pisana, Tanach)
Przykładem
takiego pisania na papirusie jest księga Estery w języku hebrajskim, ale
pisanym na papirusie.
Również w
Chinach posługiwano się zwojami. Cenne zwoje przechowywano w szkatułkach
wykonane albo z kartonu, albo z drzewa, albo z różnych kamieni. Zwój był zawsze
owinięty tkaniną jedwabną, a ten egzemplarz ma akurat zamykanie ma z kości
słoniowej wykonane.
W tej gablocie jest również
miniaturka dzbana z Qumran. W takich dzbanach przechowywano w starożytności
zwoje, szczególnie w terenie, który klimatycznie nie był odpowiedni do
przechowywania jakiegoś materiału piśmiennego. Bo papirus nie był materiałem
trwałym. Ten dzban nie był uszczelniany, ale jak zwoje przechowywano przez
dłuższy okres czasu to wtedy dopiero nakładano na górę czop, albo pokrywkę i
uszczelniano woskiem, albo smołą. To było uzależnione od materiału, którym dysponowano.
Ponieważ w Egipcie panuje susza więc do dzisiaj zachowały się niektóre
starożytne fragmenty. Normalnie papirus służył tylko jeden rok, dwa, lub trzy.
W bibliotece Aleksandryjskiej na przykład, największej bibliotece
starożytności, która liczyłą 400 000 woluminów co drugi rok przepisywano
wszystkie zwoje. Te dzbany ( na oknie) były tej wielkości i do 90 cm.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz